امام خمینی(ره) در 13 خرداد سال 1342، با حضور در مدرسه فیضیه قم و ایراد نطقی پرشور و آتشین، آمریكا و نظام دست نشانده آن را در ایران مورد حمله مستقیم قرار داد و مردم مسلمان ایران و جهان را به مبارزه آشكار و همه جانبه علیه حكومت پهلوی فرا خواند.

در 15 خرداد همان سال ملت ایران در پاسخ به امام و در حمایت از اسلام و روحانیت، قیام تاریخی خود را آغاز كردند و با نثار جان، وفاداری خویش را به اسلام و پرچمدار راستین آن ابراز داشتند.

محمدرضا پهلوی با كشتار بی رحمانه مردم، به خیال خود شعله های قیام را به طور موقت خاموش كرد. غافل از این كه

آتشی كه افروخته شده بود، شعله ورتر شد و حتی تبعید و دور كردن امام خمینی (ره) از نقطه آغازین قیام یعنی قم هم نتوانست موثر واقع شود.

15 سال بعد، خشم و نفرت مردم مسلمان ایران، كاخ ستم را ویران كرد و انقلاب اسلامی با تدبیر و درایت امام خمینی(ره) و جانفشانی های ملت ایران در 22 بهمن 57 به پیروزی رسید و امام پس از این رویداد تاریخی تصمیم گرفتند به شهر محل زندگی خود، قم بازگردند.

امام قبل از خروج از تهران به ساماندهی امور پرداختند و به شورای انقلاب مأموریت دادند كه تمام اموال منقول و غیر منقول سلسله پهلوی، شاخه ها، عمال و مربوطین به این رژیم را كه در طول مدت سلطه غیرقانونی از بیت المال مسلمانان اختلاس نموده اند به نفع مستمندان، كارگران و كارمندان ضعیف مصادره نمایند.

ایشان در نامه ای از مردم تهران خداحافظی كردند و فرمودند:'...الحق به همت والای این ملت رنجدیده بود كه با اتكال به قدرت لایزال الهی و اعتماد به ولی عصر(عج) پیروزی بر قدرتهای شیطانی حاصل شد، و نیز از اهالی محترم تهران كه از حین ورود تا كنون كه می خواهیم صورتاً آنان را وداع كنم، گر چه روحاً و قلباً از آنان و سایر ملت عزیز دور نیستم زحمات فوق العاده كشیده و عواطف پرشور از خود نشان دادند، تقدیر و تشكر می كنم. من مرهون عواطف همه جناحها و اقشار محترم هستم. خداوند تعالی به آنان استقلال و آزادی و استقامت و صحت عنایت فرماید و جمهوری عدل اسلامی را برای آنان مستقر فرماید...ملت بزرگ باید هوشیارانه از بعضی عناصر تفرقه افكن كه با شعارهای فریبنده می­خواهند دست اجانب را به كشور مسلمان ما باز كنند و همان اختناق و چپاولگری را به فرم دیگر برگردانند، احتراز كنند و با تنها گذاشتن آنان و عدم شركت در اجتماعاتشان و با منطق اسلامی تبلیغات سوء آنان را خنثی كنند... من همه افرادی را كه از من غیبت كرده یا به من اهانت نموده اند، عفو نموده ام و از خدای تعالی برای همه طلب عفو می كنم و تقاضا دارم كه آقایان ائمه جماعت را كه از قرار مسموع تشریف نیاورده اند به مسجد دعوت نمایند و احترام آنان را حفظ كنند. امیدوارم در رفراندوم به جمهوری اسلامی رأی دهید. البته مردم شریف می دانند كه وزارتخانه ها و ادارات در جمهوری اسلامی باید از بن تغییر كند تا از فرم غربی و سلطنتی درآمده و به صورتی انسانی و اسلامی درآید.'

مردم قم وقتی خبر بازگشت امام در این شهر را شنیدند، بسیار خوشحال شدند و استقبال باشكوهی دیگر از امام(ره) در تاریخ ایران رقم خورد.

آنها شهر را چراغانی كردند و برای خوش آمد گویی به امام همراه با تعداد زیادی از آیات عظام در مسیر جاده قم - تهران تا كیلومترها پیاده به پیشواز ایشان آمدند.

امام پس از حضور در قم به مدرسه فیضیه قم رفتند و در سخنانی ضمن تشكر از مردم قم فرمودند : 'من از شما ملت ایران و از شما قمی­ها باید تشكر كنم كه در این قیام یكی دو ساله اخیر تمام نقشه­های آنها را بر آب كردید و عمال استعمار را از مملكت خودتان راندید، و بقیه­ای كه مانده­اند اینها هم رانده می شوند.دست استعمار را كوتاه كردید؛ منفعت خواهان را، چپاولگران بین المللی را، دستشان را قطع كردید. خون دادید، جوان دادید لكن خون و جوان شما به نفع اسلام و برای اسلام بود... شما ملت ایران كه با خون خود، با جوانهای خود اسلام را بیمه كردید، دست اجانب را قطع كردید، شما بر همه ما منت دارید. من از همه شما منت می كشم؛ من خادم همه شما هستم. من نمی­توانم شكر این نعمتی كه به ما داده است و آن هم غیرتمندان ایران است، نمی­توانم از عهده شكر آنها برآیم.

ایشان در ادامه فرمودند:'من باید به مصادر امور بگویم كه، اخطار كنم كه اینقدر ضعف نفس به خرج ندهید! دنبال این نباشید كه فرم غربی پیدا كنید. بیچارگی ما این است كه دنبال پیدا كردن فرم غربی هستیم. آنهایی كه می گویند نمی شود اسلام را در این زمان پیاده كرد، برای این است كه اسلام را نشناخته اند، مهلت بدهید كه دولت كار خودش را كند... آنكه ملت ما می خواهد جمهوری اسلامی است نه جمهوری فقط ، نه جمهوری دمكراتیك، نه جمهوری دمكراتیك اسلامی؛ 'جمهوری اسلامی'. 'من از عواطف ملت ایران و از عواطف هموطنی های خودم، قمی ها تشكر می­كنم. من قبلاً گفته بودم كه از قم 'علم' منتشر می­شود، از قم 'قدرت' منتشر شد. قم نمونه بود و من مفتخرم كه در قم هستم. من پانزده سال یا قدری بیشتر از شما دور بودم لكن دلم اینجا بود؛ با شما بودم. شما غیرتمندان، شما پاك جوانان، سرمشق همه شدید.'

امام راحل 11 ماه بعد در اثر ابتلا به بیماری قلبی ، در دوم بهمن 1358، به تهران بازگشتند و از آن پس، به علت ضرورت رهبری نظام اسلامی از نزدیك و لزوم حضور ایشان در تهران تا پایان عمر پر بار خویش در همین شهر اقامت گزیدند.

اطلاع**9131**1717